فجر! دهه فجر!! جشنواره فیلم فجر!!!

آنقدر این مفاهیم اختلافات مبانی با یکدیگر دارند که کمتر کسی باورش می شود تیپ های پاره و زننده ی افتتاحیه ها و اختتامیه های جشنواره های فجر این چند سال، قرار بوده حداقل نمادی از فرهنگ انقلابی دهه فجر باشد.
وقتی کارگردان به نام سینما که فیلم هایش جزو پرفروش ترین های سینمای ایران است، افاضه می فرمایند که "اگر نوع پوشش هنرمندان! مطابق با عرف نیست، عرف تحمل کند، شاید هنرمندی! بخواهد متفاوت لباس بپوشد!"، دیگر انتظار چه فرهنگی از ساخته های چنین کارگردانی خواهیم داشت؟
وقتی بدیهیات عرفی و حداقل های نه مذهبی، که انسانی، برای عده ای به اصطلاح هنرمند که داعیه روشنفکر بودن دارند، هنوز قابل هضم که نه، حتی قابل درک نیست، انتظار داریم یکی از تاثیرگذار ترین وسیله های فرهنگ سازی که تصویر است، چگونه فرهنگی را به اجتماع القا کند؟
آن وقت ما جوان های پر از آرمان و آرزو برای ساخت مدینه فاضله! هنر کنیم، چند وقت یکبار دور هم جمع می شویم و نظریه پردازی می کنیم و از جمع خارج نشده، همه نظریه هایمان باد هوا می شود، و با کوچکترین کاری به خود می بالیم و منتظر معجزه ای از خدا می نشینیم.
آنقدر که ما به پارتی بازی خدا اعتقاد داریم، امام زمان اعتقاد ندارند.