به دلیل اثبات مسئله‌ای که یک قرن ذهن بسیاری از ریاضیدانان را به خود مشغول کرده بود، برنده مدال فیلدز در سال ۲۰۰۶ شد که عالی‌ترین جایزه در زمینه ریاضیات است. این نابغه بزرگترین افتخار دنیای ریاضی جهان را کسب کرد اما از پذیرش این جایزه سر باز زد. و گفت «من به پول یا شهرت علاقه‌ای ندارم؛ نمی‌خواهم مثل یک حیوان در باغ وحش به نمایش گذاشته شوم.»
وی به خبرنگار یکی از روزنامه‌های بریتانیا درباره علت نپذیرفتن جایزه مؤسسه کلی گفت: «من همه آنچه را که می‌خواهم، در اختیار دارم».
او برنده جایزه نقدی به ارزش یک میلیون دلار هم شده بود که البته این جایزه در مورد تئوری او در مورد فضای چند بعدی به او تعلق یافته، اما او این جایزه را هم نپذیرفت.از دانشگاه‌های برتر آمریکا چون دانشگاه پرینستون و دانشگاه استنفورد پیشنهاد کار گرفت ولی همه را رد کرد و در تابستان ۱۹۹۵ برای کاری صرفاً پژوهشی به مؤسسه استلکوف در سن پیترزبورگ رفت.
این شخص یکی از برجسته ترین ریاضیدانان معاصره که دنیای ریاضیات رو متحول کرده، در حدی که موفق به دریافت جایزه "فیلدز" که هم ارزش با جایزه "نوبل" هست، شد.
این شخص نه مسلمونه، نه تو جمهوری اسلامی زندگی میکرده، یه یهودی زاده ی روسه، که با اینکه انواع و اقسام شهرت ها و امکانات و ثروت ها و امکانات شغلی و رفاهی رو می تونه داشته باشه، اما همه چیز رو رها کرده و برگشته تو کشور خودش و داره کار می کنه،
اگه به شخصه، من نوعی تو همچین جایگاهی باشم، آیا به خودم حق نمیدم که منت بذارم سر کشورم که من فلانم و بهمانم و دارم لطف می کنم بهتون که شدم نابغه ریاضی جهان، تو کشور خودم کار کردن که پیشکش؟؟؟
یه چیزایی به نظرم وجدانیه، فطریه، آدما با هر دین و بی دینی و آیینی تشخیص میدن اگه منصف باشن، ولی ماها یه جاهایی اینقدر بی انصافیم که برای مخالفت کردن با نظام جمهوری اسلامی، برای زیر سوال بردن ارزش ها یا هر چیز دیگه ای، پا میذاریم روی فطرتمون و با همه ارزش های فطری وجودیمون مخالفت می کنیم و گاها حتی مسخره هم می کنیم.
روز نوشت: این روز ها بازار کوروش پرستی داغه؛ تو بزرگ بودن شخصی مثل کوروش شکی نیست، اما فکر نمی کنم خود کوروش هم با این حرفایی که بهش میبندن، راضی باشه.
اما انصافا می خوام بدونم تویی که خودتو داری می کشی واسه کوروش، چقدر حاضری واسه کشور کوروش، واسه این وطن، هزینه کنی؟ هزینه پیشکش، چقدر حاضری خرابکاری نکنی تو این وطن؟
تقریبا بی ربط نوشت: یادمه سال های اول مدرسه بودم، با مادرم حرفم شد، از سر بچگی گفتم "من دیگه مدرسه نمیرم، درس نمی خونم"، مادرمم خیلی خونسرد گفت، "می خونی بخون نمی خونی نخون، واسه من که درس نمی خونی".
اینقدر این حرف برام قانع کننده بود اون موقع که هیچ وقت واسه تهدید کردن، اسم درس رو نیوردم.
این چند روز چند مورد پیشنهاد نوشتن پایان نامه و پروپوزال با قیمت های خوب بهم شده، بماند که این چند روز اینقدر بهم برخورده که چرا چنین پیشنهادهایی باید بهم بشه، اما واقعا چرا کسی که تا مقطع فوق لیسانس درس خونده و الان باید پایان نامه بده، توانایی نوشتن خلاصه ای از درس هایی که تا الان خونده رو نداره؟
و جالبیش اینه که همین آدما دو روز دیگه که مدرکشون رو گرفتن، خدا رو بنده نیستن و منت نیست سر عالم و آدم میذارن.
بشر جان، درس خوندی که خوندی، واسه خودت خوندی! (البته اگه خونده باشی)
حواسم هست نوشت: همه کم کاری ها و اشتباهات دولت، نظام آموزشی، فرهنگ جامعه، کمبود امکانات و ... رو در جریانم، با همه این ها باز هم معتقدم اگه حداقل، زمان "آنلاین بودن" هامون رو کم کنیم و بذاریم سر کارهای ضروری تر، وضعمون این نمیشه.
خیلی شعاری نوشتم، مخاطب اول تمام این نوشته ها خودمم، بعد باقی دوستانی که با تمام پیشرفت ها، باز هم درد دارند واسه وضع امروز کشور
