قاصد کلاه های عشق

این روزها ترافیک را دوست دارم

پشت چراغ قرمز ایستادن را

هرچقدر ثانیه شمار چراغ قرمز طولانی تر خوشحال تر

حس متناقضی دارم، منتظرم ببینمش، اما در دلم آرزو می کنم کاش الان در خانه، کنار بخاری، روی دفتر و کتاب های مدرسه اش خوابش برده باشد

باز ته دلم ذوق دیدن خنده هایش را دارم

با آن صورت از سرما سوخته، دستان سیاه شده از کار، موهای پریشان...

دلم می خواهد آغوش مادرانه ام را باز کنم و سخت در آغوشش کشم، موهایش را با دستانم شانه کنم و بگویم عزیزک مادر، آینده را باهم می سازیم

بگویم به غیرتت افتخار می کنم

اما همه این حس ها را پنهان می کنم و باز دعا دعا می کنم در این سرما در خیابان نباشد...

پشت چراغ، از دور که می بینمش دست تکان می دهم و بدو به سمتم می آید، کلاه را نشانش می دهم و می گویم «بدو بیا بذار سرت سرما نخوری یه وقت» چشمی می گوید و لبخند چشمانش قند در دلم آب می کند، چراغ سبز می شود و در حال حرکت تقریبا فریاد می زنم «مراقب خودت هستی دیگه؟» با خنده و فریاد «اره مواظبم»ی می گوید.

یا وقتی چهار نفری با ذوق دورت را می گیرند تا کلاه هایشان را بگیرند، یکی ذوقش چند برابر می شود و «بچه هااااا، اینا رو نگاه، همشون نو اَن» ...و انگار زمان می ایستد، دیگر نمی شنوی، بغض و شادی در وجودت نمی گنجند...

این روزها نگرانم که کلاه ها تمام شوند

نگرانم که بچه های بیشتری ببینم...

نگرانم که بچه های بیشتری نبینم...

نگرانم که اصلا بعد از زمستان چه؟

نگرانم که فردا چه؟...

این روزها من فقط قاصدم، قاصد کلاه های بافته شده با عشق و محبت و مادری به غیرت و حمیت #کودکان_کار

من فقط قاصدم و از شعف این میزان #مواسات سرشار

من فقط قاصدم و با هر لبخند کودکان، ملتمس خدا برای ساختن ثانیه ثانیه حال خوب زندگی بافنده ها

در پناه اماممان باشید

قلب پدرمان شاد از بزرگی قلب و مهربانی و مواساتتان