امام صادق علیه السلام فرمودند: «اَشَدُّ النّاسِ اِجتِهاداً مَن تَرَکَ الذُّنوبَ».
اگر می خواهی خیلی کار کنی، گناهان را ترک کن. لازم نیست مستحبات را انجام دهی. ثِقلت را به ترک گناهان بگذار. پیشگیری کن تا نگذاری بدن بیمار شود. این بهتر از آن است که چاق و چله اش کنی اما مریض باشد. روحی که آلوده است، اثر نمی پذیرد. کسی که آلوده به گناه است، می شود با ادامه گناه، نورانیت درونی پیدا کند؟ حالا مدام به او ذکر بده تا بگوید. این ذکر به چه دردی می خورد؟ البته اگر بنا را بر این گذاشته است که دیگر حرامی را مرتکب نشود، به او ذکر استغفار می دهیم، این کمک کننده است. اما اگر جلوی گناه را باز کرده و ذکر هم می گوید، بی فایده است.
در بین محرمات ثِقل را بر شهوت بطنی و جنسی بگذارد. البته همه محرمات را باید ترک کند؛ اما روی این ها بیشتر سفارش شده است. یکی مسئله حرام خواری است که به آن شهوت بطنی می گوییم و دیگری شهوت جنسی است.
شکمی پر از مال حرام است، در واقع خونی که در رگ او جریان دارد و نیرویی که از حرام گرفته است، اثر وضعی دارد، به این معنی که مانعیّت دارد.
دو مسئله برای فاسد کردن جامعه، کلیدی است، اول آنکه افراد جامعه از نظر مالی حلال و حرام سرشان نشود. دوم اینکه از نظر شهوت جنسی، حلال و حرام سرشان نشود.
اگر بخواهی این دو را درست کنی، در همین سنین جوانی می توانی درست کنی...
حاج آقا مجتبی تهرانی/ کتاب ادب الهی، جلد دوم، مبانی تربیت/ جلسه نوزدهم
