باران نقطه چین هایی است از آسمان به زمین
سقف دنیا کوچک می شود وقتی بغض آسمان می ترکد.
می گویند دعا مستجاب است در نزول باران
با هم می گرییم، من و آسمان
آسمان را نمی دانم، ولی من لحظه های دعا می بارم
لحظه هایی که نگرانم از آینده دوست داشتنی هایم
خانواده ام، دوستانم و مهمتر از آنها، بچه های معصومی که دوست داشتنی ترین هایم هستند
شاگردانم
برادر زاده ها
دخترکان و پسربچه های بزرگی که زودتر از من کار کردن را آموخته‌اند، بزرگ مردان و بزرگ زنان کوچک
دلم می گیرد وقتی بیست سال بعدشان را تصور می کنم...
دلم می گیرد که هیچ کاری از دستم بر نمی آید
بغضم عمیق تر می شود وقتی حس می کنم دعایم هم کارساز نیست ...
دعانوشت:
یا سریع الرضا
اغفرلمن لایملک الا الدعا ...
ارحم من راس ماله الرجا
و سلاحه البکا ...
