... وقتی حیا رفت، ایمان می رود، انسانیت می رود. نعوذبالله نه تنها ایمان می رود، بلکه انسان به وادی «کفر جُحود» کشیده می شود که خطرناک ترین چیز برای انسان است. یعنی انسان واقعیت ها را می بیند و حتی در باب مفاسد، واقعیت ها دامن او را هم می گیرد، ولی در عین حال باز هم انکار می کند، این را کفر جحود می گویند.
یکی از بزرگترین مشکلات جامعه ما همین است. یکی از جهاتش این است که بعضی از آن کسانی که وظیفه اصلاح جامعه را دارند، مبتلا به کفر جُحود هستند. وقتی به آنها تذکر می دهی، نمی خواهند قبول کنند. با این که مفاسدش را می بینند. گاهی دامن گیر خودش هم شده، ولی در عین حال حاضر نیست گوش کند، با این که یقین دارد، اما حب ریاست، شهرت، مال و ... نمی گذارد. «حُبُّ الدُّنیا رَأسُ کُلِّ خَطِیئَۀٍ» ...*
*: حاج آقا مجتبی تهرانی، کتاب ادب الهی، جلد چهارم، حیا موهبتی الهی، جلسه نوزدهم
این روزا بحث انتخابات داغه، حواسمون باشه اونی که انتخاب می کنیم بنده خودش نباشه که حب ریاست فرصت رسیدگی به کار مردم رو نمیده...
یکی از ملاک های اونی که حب ریاست داره هم که گفتن، کار اشتباهی که می بینه و انجامش میده و دامن گیر خودش هم میشه، انکار می کنه! علناً انکار می کنه! حواسمون به دروغ هایی که تو چشممون نگاه می کنن و تحویلمون میدن باشه، مسئولیم در برابر انتخاب هامون!!!
