بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ، خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ، اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ، الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ...
معبود زمانی تو را دعوت به خواندن کرد که گوش دل تمامی محرومان تاریخ در انتظار شنیدن کلام تو لحظه می شمرد.
و تو، که با خواندنت سرنوشت تاریخ را رقم می زدی و کشتی جاودانه هدایت را بر زلال فطرت انسان های همیشه، بادبان می کشیدی.
تو خواندی، آنچنان رسا که خون در رگ های منجمد محرومین تاریخ دواندی.
تو خواندی، آنچنان شیوا که پشت خمیده مستضعفان با جوهر کلام تو استقامت یافت.
تو خواندی، آنچنان بلند که محکمترین ستون های ظلم در دورترین نقطه تاریخ از کلام تو لرزید.
و تو آنچنان استوار خواندی که از ورای مظلومیت چهارده قرن، اکنون ما کلام تو را از حلقوم فرزندت شنیدیم.
و گوش به زبان و جان به آوای تو سپردیم.
آنچه ما را از خواب غفلت دیرینه برانگیخت، آنچه گره در مشت های ما انداخت و آنها را به هم گره کرد،
آنچه فریاد مظلومیت ما را به آسمان پاشید،
آنچه رمق شکستن پایه های ظلم را در دست های ما انداخت،
همان کلام تو بود که از حنجره مبارک فرزندت طلوع کرد.*
