هر که شد مَحرَمِ دل، در حرم یار بماند

یه وقتایی وقتی به خودت میای میبینی همش تو گذشته ای
تو گذشته فکر می کنی
حسرت گذشته رو می خوری
به خاطر گذشته اشک میریزی
با ترس از گذشته واسه آینده تصمیم می گیری
خلاصه انگار علاوه بر دیروز که گذشته بوده الان هم گذشته است و فردا هم گذشته ...
نمی دونم راه رهایی از این ثبات زمانی ذهنم چیه
شاید اول باید بگردم دنبال عوامل موندنم در گذشته و بعد به فکر درمان و رسیدن به حال باشم
نمی دونم
شاید یکی از علت های این سکون, وابستگی بیش از حده
در حدی که خدا نکنه کسی, چیزی, زمانی, مکانی و هرآنچه قابل دوس داشتن و نداشتن هست, وارد قلبم بشه
دیگه بیرون نمیاد
راه بیرون کردن دوس داشتنی ها از دل رو باید یاد بگیرم
ماشاالله طویله ای شده این دل
هرکس و ناکسی سرشو مثل چی میندازه پایین و میره توش
حیف اون چندتا آدم که مجبورن این طویله رو تحمل کنن

مخلص کلام, خدایا در این دلو گِل بگیر، جز خودت و دوس داشتنی های خودتو توش راه نده، جا که بماند.

الهی آمین :)

مترو نوشت: