مرحله نخست مهاجرت یهودیان به فلسطین اواخر دوره عثمانی بود. در این مرحله نخستین نفرات مهاجر به فلسطین را اعضای گروه «دوستداران صهیون» در کشورهای روسیه و رومانی تشکیل می دادند، که به گفته مولف کتاب «جامعه اسراییل» این گروه «هسته نخست جنبش صهیونیسم» به شمار می رود مهاجرین یاد شده شهرک سازی را شرط اصلی تجدید حیات ملت یهود می دانستند. به همین دلیل بلافاصله پس از مهاجرت به فلسطین، تعدادی از شهرک های کشاورزی یهودی نشین از جمله شهرک های ریشون لتسیون و زخرون یعقوف (در سال 1882) و رحوفوت و الغضیره (در سال 1890) را ایجاد کردند.
با شکل‌گیری جنبش سیاسی صهیونیسم در سال ۱۸۹۷ و بیانیه بالفور در سال ۱۹۱۷ میلادی، جامعه ملل، در پایان جنگ جهانی اول و پس از سقوط امپراتوری عثمانی، قیمومیت بر فلسطین را به بریتانیا اعطا کرد، با هدف این‌که قیمومیت بریتانیا «پیش‌زمینه‌های مطلوب سیاسی، اقتصادی و امنیتی برای تأسیس خانه ملی یهودیان را عهده‌دار شود و هم‌چنین برای حفاظت از حقوق مدنی و حقوق مذهبی از همه ساکنان سرزمین فلسطین، صرف‌نظر از نژاد و مذهب» بکوشد.
ایجاد جنبش صهیونیسم موجب
موج دوم مهاجرت به خاور میانه شد (۱۹۰۴–۱۹۱۴) و
بیش از ۴۰۰۰۰ یهودی به آن
سرزمین مهاجرت کردند. در سال ۱۹۱۷
وزیر خارجه بریتانیا آرتور جیمز بالفور اعلامیه مشهوری را منتشر کرد که
از در نظر گرفتن فلسطین به
عنوان سرزمینی برای یهودی‌ها پشتیبانی شده بود. در ۱۹۲۰ فلسطین به عنوان عضوی از جامعه ملل تحت
قیمومیت بریتانیا پذیرفته
شد. مهاجرت یهودیان در موج سوم (۱۹۱۹–۱۹۲۳) و چهارم (۱۹۲۴–۱۹۲۹) پس از جنگ اول جهانی ادامه
یافت. در سال ۱۹۲۹ جنبش
ضدصهیونیستی اعراب سبب کشته شدن و جراحت افراد بسیاری از اعراب و یهودیان شد. در
پایان جنگ دوم جهانی،
جمعیت یهودیان در فلسطین بیش از ۶۰۰۰۰۰
نفر بود.
