هفته ای نیم ساعت مسلمان باشیم! (مهاجرت یهودیان قبل از تشکیل دولت اسرائیل)

مرحله نخست مهاجرت یهودیان به فلسطین اواخر دوره عثمانی بود. در این مرحله نخستین نفرات مهاجر به فلسطین را اعضای گروه «دوستداران صهیون» در کشورهای روسیه و رومانی تشکیل می دادند، که به گفته مولف کتاب «جامعه اسراییل» این گروه «هسته نخست جنبش صهیونیسم» به شمار می رود مهاجرین یاد شده شهرک سازی را شرط اصلی تجدید حیات ملت یهود می دانستند. به همین دلیل بلافاصله پس از مهاجرت به فلسطین، تعدادی از شهرک های کشاورزی یهودی نشین از جمله شهرک های ریشون لتسیون و زخرون یعقوف (در سال 1882) و رحوفوت و الغضیره (در سال 1890) را ایجاد کردند.

با شکل‌گیری جنبش سیاسی صهیونیسم در سال ۱۸۹۷ و بیانیه بالفور در سال ۱۹۱۷ میلادی، جامعه ملل، در پایان جنگ جهانی اول و پس از سقوط امپراتوری عثمانی، قیمومیت بر فلسطین را به بریتانیا اعطا کرد، با هدف این‌که قیمومیت بریتانیا «پیش‌زمینه‌های مطلوب سیاسی، اقتصادی و امنیتی برای تأسیس خانه ملی یهودیان را عهده‌دار شود و هم‌چنین برای حفاظت از حقوق مدنی و حقوق مذهبی از همه ساکنان سرزمین فلسطین، صرف‌نظر از نژاد و مذهب» بکوشد.

ایجاد جنبش صهیونیسم موجب موج دوم مهاجرت به خاور میانه شد (۱۹۰۴–۱۹۱۴) و بیش از ۴۰۰۰۰ یهودی به آن سرزمین مهاجرت کردند. در سال ۱۹۱۷ وزیر خارجه بریتانیا آرتور جیمز بالفور اعلامیه مشهوری را منتشر کرد که از در نظر گرفتن فلسطین به عنوان سرزمینی برای یهودی‌ها پشتیبانی شده بود. در ۱۹۲۰ فلسطین به‌ عنوان عضوی از جامعه ملل تحت قیمومیت بریتانیا پذیرفته شد. مهاجرت یهودیان در موج سوم (۱۹۱۹–۱۹۲۳) و چهارم (۱۹۲۴–۱۹۲۹) پس از جنگ اول جهانی ادامه یافت. در سال ۱۹۲۹ جنبش ضدصهیونیستی اعراب سبب کشته شدن و جراحت افراد بسیاری از اعراب و یهودیان شد. در پایان جنگ دوم جهانی، جمعیت یهودیان در فلسطین بیش از ۶۰۰۰۰۰ نفر بود.

       

هفته ای نیم ساعت مسلمان باشیم! (مبانی فکری تشکیل دولت یهود)

«تئودور هرتزل» سیاست باز حرفه ای و روزنامه نگار یهودی اتریشی، متوفی به سال 1904 را می توان نخستین کسی دانست که افکار و عقاید صهیونیست ها را به طور مدون تئوریزه کرد و در کتابی به نام «دولت یهود» در سال 1897 در کنگره بال قرائت نمود. می توان گـفت اقدامات او بود که زمینه را برای صدور «اعلامیه بالفور» در سال 1917 مهیا ساخت. بالفور، وزیر امور خارجه انگلیس در یک بده و بستان مالی- سیاسی، حق یهودیان را برای تاسیس دولت یهود در بخشی از فلسطین- آن طور که هرتزل گفته بود- به رسمیت شناخت و یک بحران و جنگ ظاهرا پایان ناپذیر میان یهودیان و مسلمانان را برنامه ریزی کرد.

بعد از وفات هرتزل، رهبران صهیونیست، پا را فراتر گذاشتند. ولادیمیر ژابوتیسنگی، از رهبران برجسته صهیونیست (1940-1880) در توجیه اندیشه های خود به یک نژادپرست افراطی مبدل شد که حتی رهبران میانه رو صهیونیست ها او را فاشیست خطاب نمودند. او که روزنامه نگاری فعال در جریان انقلاب 1917-1905 روسیه بود، در سال 1904 طی مقاله ای نوشت «منشاء احساسات ملی هر کس را باید فقط در خون و خصوصیات فیزیکی نژاد او جستجو کرد … بنابراین، فقط آن قومی می تواند دارای هویت ملی باشد که همبستگی ملی خود را همیشه به هر قیمتی حفظ کرده باشد و چون همبستگی ملی نیز فقط با خالص ماندن نژاد حفظ خواهد شد، بنابراین، ما یهودیان ناچاریم برای خود سرزمینی داشته باشیم تا از اختلاط با دیگر نژادها مصون بمانیم …».

این نظریه نژادی ژابوتیسنگی وقتی عنوان شد که هیچ نشانه ای از وحدت نژادی یهودیان در جهان وجود نداشت. اگر فرض خلوص نژادی را معتبر بدانیم، (که امروزه با نظریه های علمی به کلی مردود اعلام شده است) می توان پرسید چه وحدت نژادی مثلا بین یهودیان اسکاندیناوی، یهودیان یمن، اتیوپی یا ایران می توان یافت...؟...

منبع: سایت انجمن کلیمیان تهران

                                     

پی نوشت: به والله بعضی از این یهودی ها و مسیحی ها و حتی بی دین ها، بیشتر از ما مسلمون های شناسنامه ای، مسلمونن!

هفته ای نیم ساعت مسلمان باشیم! (اولین جرقه های تشکیل دولت یهود)

ا

اولین جرقه تشکیل اسرائیل

بیانیه بالفور نامه ای تاریخی بود که در دوم نوامبر 1917 توسط «آرتور جیمز بالفور» وزیر خارجه وقت بریتانیا، خطاب به «والتر روتشیلد»، سیاست مدار یهودی تبار و عضو مجلس عوام بریتانیا نوشته شد و در آن از  «موضع مثبت» دولت بریتانیا برای «ایجاد خانه ملی برای یهودیان در سرزمین فلسطین» خبر داده شد.

بیانیه بالفور سرآغاز تلاش در عرصه بین‌المللی برای تاسیس کشور اسرائیل به شمار می‌رود.

افراد مؤثر در صدور بیانیه بالفور

بیانیه بالفور، مدیون تلاش و لابی‌گری حییم وایزمن، رئیس وقت سازمان جهانی صهیونیسم، والتر روتشیلد، عضو مجلس عوام بریتانیا و بانک‌دار بریتانیایی و هم‌چنین ناحوم سوکولوف روزنامه‌نگار و زبان‌شناس لهستانی بود که در مذاکراتی که منجر به صدور بیانیه بالفور شد، نقشی کلیدی داشت.

نقش جامعه ملل

جامعه ملل، در پایان جنگ جهانی اول (1918) و پس از سقوط امپراتوری عثمانی، قیمومیت بریتانیا بر فلسطین را به پادشاهی متحده بریتانیا اعطا کرد، با این هدف که قیمومیت بریتانیا «پیش‌زمینه‌های مطلوب سیاسی، اقتصادی و امنیتی برای تاسیس خانه ملی یهودیان را عهده دار شود و همچنین برای حفاظت از حقوق مدنی و حقوق مذهبی از همه ساکنان سرزمین فلسطین، صرف نظر از نژاد و مذهب» بکوشد.

در اصل، این سرپرستی قرار بود به صورت موقت و تا زمانی ادامه یابد که فلسطین به استقلال کامل دست می‌یابد، وضعیتی که در منشور جامعه ملل به رسمیت شناخته شده بود، اما در حقیقت سیر تحول تاریخی این قیمومت منجر به شکل‌گیری فلسطین به عنوان یک کشور مستقل نشد.

به رغم آنچه که در منشور جامعه ملل آمده بود و خواستار توجه به خواسته‌های عرب‌ها و یهودیان فلسطین در اعطای حکم قیمومت شده بود اما تصمیم اعطای قیمومت خواسته‌ های مردم فلسطین را مدنظر قرار نداد. این امر اهمیت بسیاری یافت چرا که دولت انگلیس تقریباً پنج سال پیش از دریافت حکم قیمومت فلسطین از جامعه ملل به سازمان صهیونیست‌ها تعهد داده بود سرزمین ملی یهودیان را در فلسطین تأسیس کند، چرا که رهبران صهیونیست‌ها با ارائه شواهد تاریخی مدعی بودند اجدادشان دو هزار سال پیش از پراکندگی یهودیان در فلسطین می‌زیسته‌اند.*

در طول دوره قیومیت انگلیس بر فلسطین، سازمان صهیونیست‌ها تلاش می‌کرد شرایط تأسیس سرزمین ملی یهودیان را در فلسطین فراهم کرده و مقدماتی ایجاد کند تا یهودیان و عرب‌ها بتوانند در کنار هم در این منطقه زندگی کنند.

*پی نوشت: میگم یه زمانی نصف آسیا مال ایران بوده، بریم اونجاها دیگه پانشیم، بهونه هم داریم که اجدادمون مثلا تو عراق و تاجیکستان و ... بودن

جالب اینکه جامعه به اصطلاح متمدن امروزی اینو دلیل می دونه واسه اشغال فلسطین!

حالا خداروشکر نگفتن یه زمانی حضرت آدم و حوا بهشت بودن، پس بهشت مال ماست، کس دیگه ای هم نباید بره اونجا!