هفته ای نیم ساعت مسلمان باشیم! (مهاجرت یهودیان قبل از تشکیل دولت اسرائیل)

مرحله نخست مهاجرت یهودیان به فلسطین اواخر دوره عثمانی بود. در این مرحله نخستین نفرات مهاجر به فلسطین را اعضای گروه «دوستداران صهیون» در کشورهای روسیه و رومانی تشکیل می دادند، که به گفته مولف کتاب «جامعه اسراییل» این گروه «هسته نخست جنبش صهیونیسم» به شمار می رود مهاجرین یاد شده شهرک سازی را شرط اصلی تجدید حیات ملت یهود می دانستند. به همین دلیل بلافاصله پس از مهاجرت به فلسطین، تعدادی از شهرک های کشاورزی یهودی نشین از جمله شهرک های ریشون لتسیون و زخرون یعقوف (در سال 1882) و رحوفوت و الغضیره (در سال 1890) را ایجاد کردند.

با شکل‌گیری جنبش سیاسی صهیونیسم در سال ۱۸۹۷ و بیانیه بالفور در سال ۱۹۱۷ میلادی، جامعه ملل، در پایان جنگ جهانی اول و پس از سقوط امپراتوری عثمانی، قیمومیت بر فلسطین را به بریتانیا اعطا کرد، با هدف این‌که قیمومیت بریتانیا «پیش‌زمینه‌های مطلوب سیاسی، اقتصادی و امنیتی برای تأسیس خانه ملی یهودیان را عهده‌دار شود و هم‌چنین برای حفاظت از حقوق مدنی و حقوق مذهبی از همه ساکنان سرزمین فلسطین، صرف‌نظر از نژاد و مذهب» بکوشد.

ایجاد جنبش صهیونیسم موجب موج دوم مهاجرت به خاور میانه شد (۱۹۰۴–۱۹۱۴) و بیش از ۴۰۰۰۰ یهودی به آن سرزمین مهاجرت کردند. در سال ۱۹۱۷ وزیر خارجه بریتانیا آرتور جیمز بالفور اعلامیه مشهوری را منتشر کرد که از در نظر گرفتن فلسطین به عنوان سرزمینی برای یهودی‌ها پشتیبانی شده بود. در ۱۹۲۰ فلسطین به‌ عنوان عضوی از جامعه ملل تحت قیمومیت بریتانیا پذیرفته شد. مهاجرت یهودیان در موج سوم (۱۹۱۹–۱۹۲۳) و چهارم (۱۹۲۴–۱۹۲۹) پس از جنگ اول جهانی ادامه یافت. در سال ۱۹۲۹ جنبش ضدصهیونیستی اعراب سبب کشته شدن و جراحت افراد بسیاری از اعراب و یهودیان شد. در پایان جنگ دوم جهانی، جمعیت یهودیان در فلسطین بیش از ۶۰۰۰۰۰ نفر بود.

       

هفته ای نیم ساعت مسلمان باشیم! (مبانی فکری تشکیل دولت یهود)

«تئودور هرتزل» سیاست باز حرفه ای و روزنامه نگار یهودی اتریشی، متوفی به سال 1904 را می توان نخستین کسی دانست که افکار و عقاید صهیونیست ها را به طور مدون تئوریزه کرد و در کتابی به نام «دولت یهود» در سال 1897 در کنگره بال قرائت نمود. می توان گـفت اقدامات او بود که زمینه را برای صدور «اعلامیه بالفور» در سال 1917 مهیا ساخت. بالفور، وزیر امور خارجه انگلیس در یک بده و بستان مالی- سیاسی، حق یهودیان را برای تاسیس دولت یهود در بخشی از فلسطین- آن طور که هرتزل گفته بود- به رسمیت شناخت و یک بحران و جنگ ظاهرا پایان ناپذیر میان یهودیان و مسلمانان را برنامه ریزی کرد.

بعد از وفات هرتزل، رهبران صهیونیست، پا را فراتر گذاشتند. ولادیمیر ژابوتیسنگی، از رهبران برجسته صهیونیست (1940-1880) در توجیه اندیشه های خود به یک نژادپرست افراطی مبدل شد که حتی رهبران میانه رو صهیونیست ها او را فاشیست خطاب نمودند. او که روزنامه نگاری فعال در جریان انقلاب 1917-1905 روسیه بود، در سال 1904 طی مقاله ای نوشت «منشاء احساسات ملی هر کس را باید فقط در خون و خصوصیات فیزیکی نژاد او جستجو کرد … بنابراین، فقط آن قومی می تواند دارای هویت ملی باشد که همبستگی ملی خود را همیشه به هر قیمتی حفظ کرده باشد و چون همبستگی ملی نیز فقط با خالص ماندن نژاد حفظ خواهد شد، بنابراین، ما یهودیان ناچاریم برای خود سرزمینی داشته باشیم تا از اختلاط با دیگر نژادها مصون بمانیم …».

این نظریه نژادی ژابوتیسنگی وقتی عنوان شد که هیچ نشانه ای از وحدت نژادی یهودیان در جهان وجود نداشت. اگر فرض خلوص نژادی را معتبر بدانیم، (که امروزه با نظریه های علمی به کلی مردود اعلام شده است) می توان پرسید چه وحدت نژادی مثلا بین یهودیان اسکاندیناوی، یهودیان یمن، اتیوپی یا ایران می توان یافت...؟...

منبع: سایت انجمن کلیمیان تهران

                                     

پی نوشت: به والله بعضی از این یهودی ها و مسیحی ها و حتی بی دین ها، بیشتر از ما مسلمون های شناسنامه ای، مسلمونن!