بسیاری از مسائلی که روزانه درگیر آنها هستیم و غر میزنیم، مسائلی قابل حل هستند. اما چقدر از عمق وجود به دنبال حل این مسائل هستیم؟
بسیاری از مواقع به دنبال اثبات خود هستیم تا ثابت کنیم کسی/مجموعه ای/سازمانی و ... کم کاری کرده است.
اما بعد چه؟!!!
صرفا ماندن و غر زدن و ثابت کردن کم کاری دیگران، چه آورده ای خواهد داشت؟
مسائل را حل کنیم و باور کنیم هیچ کسی معصوم نیست و احتمال خطای همه انسان ها وجود دارد.
بی خیال کم کاری دیگران!
الإمامُ علیٌّ علیه السلام : عَرفْتُ اللّه َ سُبحانَهُ بفَسْخِ العَزائمِ ، و حَلِّ العُقودِ ، و نَقْضِ الهِمَمِ .حدیث
امام على علیه السلام : من خداوند سبحان را به درهم شکستن عزمها و فرو ریختن تصمیمها و برهم خوردن اراده ها و خواستها شناختم .
امام حسن عسکری(ع) در روایتی از امام صادق(ع) نقل کردهاند که شخصی به ایشان گفت:
مرا به خدا دلالت نما! که اهل جدل، متحیرم کردهاند. امام فرمود: "آیا هرگز سوار کشتی شده‌‌ای؟ گفت: آری. فرمود: آیا شده است که کشتی بشکند و هیچ عامل نجاتی نباشد؟ گفت: آری. فرمودند: آیا در آن هنگام دل تو متوجه قدرتی که قادر بر رهایی و نجات تو باشد، بود؟ گفت: آری، فرمود: خداوند، همان قادری است که هنگام فقدان هر نجات‌بخشی، نجات می‌دهد و آن جا که هیچ فریادرسی نیست، به فریاد می‌رسد."
بهم گفت تو دنیا از یه چیزی می ترسم و اونم بی آبروییه. خندیدم و گفتم آبرو که دست خداست، من و تو چیکاره ایم؟!
آره، آبرو دست خداست. ولی وقتی لب مرز رفتن و نرفتن آبرو بایستی، تازه می فهمی چقدر برات مهمه. تازه می فهمی تاوان ادعا خیلی سنگینه. تازه می فهمی هر کسی رو به اندازه ادعاش امتحان می کنن. حتی برای چیزی که اشتباه نبوده، غلط نبوده، عین راست بوده، عین ثواب و صواب بوده، ولی جاش ناصواب بوده، وقتش ناصواب بوده و این میشه بی آبرویی.
دل می سپاری به اینکه ناموس اونی هستی که همه جوره هوای ناموس داره، دلت گرم میشه به اینکه ناموس خدایی ...
و می ترسی از لجظه مرگ
از لجظه قیامت
از اون وقتی که ادعاهات پیش عمل هات خنده دار میشن.
خودت کمکم کن خدایا که نه فقط بیشتر از عملم، که حتی کمتر از عملم هم ادعا نداشته باشم.
شکرت واسه تذکرهای به جات
تو درایو دی دنبال یه فایلم. یهو چشمم می خوره به یه پوشه. پوشه ای که وقتی پدر دوستم فوت کرد، همه اطلاعات گوشیش رو ریختیم تو این پوشه. همون روزی که یهو وقتی سرکار بودم و خبردار شدم و با همین لپتاپ رفتم خونشون. یادگارهای یه نفر که خودش نیست و همه اطلاعاتش پیش منه.
از درون منقبض میشم. اگه همین الان من نباشم، اطلاعات گوشی و لپتاپم چی میشن. همه دلنوشته هام کجا میرن. کی می دونه اصلا من کی هستم؟
این روزها خبر مرگ زیاد می شنوم. خبر تولد هم.
دنیا داره پیش میره، خیلی سریع، خیلی جدی!
انگار واقعا مرگی هست، تولدی هست. و این چرخه بدون اینکه من بخوام ادامه داره.
و من دنبال چی ام؟ سر چی دعوا دارم؟ سر چی حرص می خورم؟
و چرا آروم نیستم؟
آروم باش که هممون ثانیه ای بعد رفتنی ایم...
این ثانیه برای کسی طولانی تره و برای کسی کسری از ثانیه...
شده بترسی؟ شده با همه حال خوبی که داری صبح وقتی از خواب بیدار میشی، ترس همه وجودت رو بگیره؟
شده اینقدر مچاله بشی تو بغل خدا که مبادا از بیرون دیده بشی؟
انگار از یه سنی به بعد، ترس غلبه میکنه به جسارتت. انگار دیگه توان جنگیدن نداری. می خوای پناه ببری به کنج عزلت خودت و آروم کنار آتیش تو سرمای سگ لرز تنهاییت، یه پتو بپیچی دورت و غرق دنیای خودت بشی.
+ ده سال دیگه حتی یادتم نمیاد این استاد کی بود و نمره گرفتی یا نگرفتی؟
- یا خدا؟ مگه قراره چی به سرم بیاد که این روزا رو یادم نیاد؟
+ مگه من چیزی به سرم اومده؟ فقط الویت هام عوض شدن. کارهای مهمتری داریم. وقتت، اهدافت، رسالتت
همین مکالمه کوتاه از دیشب چندین بار تو مغزم تکرار شده. واقعا چیزی سرت نیومده؟ فقط از لحظه ای که وارد دانشگاه شدی تا امروز رو یه نگاهی بنداز. چیزی سرت نیومده؟ به قول اون نادوست، دیگه چجوری باید دهنت سرویس می شد؟
- خیلی درد داره، نمی تونم راه برم.
+ ولی در عوض وقتی می خوریم زمین بزرگ میشیم.
- تو هم اینجوری بزرگ شدی؟
+ آره اینقدرررر خوردم زمین که بزرگ شدم.
- آخه درد داره.
+ حواست بهش نباشه و یادت نیفته، درد نداره. فکر کن هیچی نشده.
- باشه
(از شدت درد روی پنجه راه می رود)
+ فکر کنم الان حواست بهش هست.
- نههههه، اصلا حواسم نیست. یادم رفته
+ آفرین :)
چقدر دردهایی که کشیدیم و تظاهر کردیم همه چی آرومه.
به قول آقای صفایی حائری:
این همه درد، این همه رنج را چه می توان کرد؟
بر فرض رنگ عوض کنند؛ جا عوض نمی کنند. هر روز یک چیز مرا می گریاند...
یک روز توپ ها و عروسک ها و بازیچه ها، اشکم را در می آورند و احساسم را می شورانند...
یک روز عشق‌ها و وصل‌ها و فراق‌ها
و یک روز شکست‌ها
و یک روز کرایه خانه
و مرگ فررند و هیولای مرگ...
و نمی توان گفت که کدامش دردناک تر است؛
چون هر کدام در برابر ظرفیت و حساسیت من باید محاسبه بشوند... که می بینیم داستان توپ ها و عروسک ها برای کودک، از داستان هیتلر و شکست هایش بی اهمیت‌تر نیست.
... انسان نمی تواند غم هایش را کم کند، پس باید خودش را زیاد کند
و همین است که رنج ها می شوند زمینه ساز این گرایش و این جنبشی که می خواهد انسان را به وسعتی برساند و به قدرتی و به آگاهی و معرفتی...
تا همین چند هفته پیش هیچ حساسیتی روی نوشتن اسم خدا روی تخته کلاس نبود. اصلا در نظام ارزشی نوجوانان لزومی به شروع کارها با نام خدا نبود، به جز معدودی. چند هفته ای است در تمام کلاس های درس، قبل از شروع «به نام خدای رنگین کمان» نوشته می شود. و من مصمم تر از قبل «بسم الله الرحمن الرحیم» را می خوانم و می نویسم و شروع می کنم هندسه گفتن را.
اینکه نوجوان ما با چه منطقی این عبارت را می نویسد، مساله ای است عمیق اما شاید همه گیری آن ریشه ای عمیق تر داشته باشد که کلاس خیابان فلسطین با کلاس اتوبان سردار سلیمانی با کلاس میدان هروی همه یک چیز را فریاد می زنند.
درباره منطق این نوشته اگر از شعرخوانی های مادر کیان و مانور رسانه ای روی هشتگ #رنگین_کمان بگذریم، به وضوح می توان ردپای نمادهای رنگین کمانی را در مدارس دید. از دستبند های رنگین کمانی، تا لوازم التحریر های رنگین کمانی، تا مدل های کوتاهی خاص مو، تا رنگ های آبی و سبز مو که نماد برجسته ی رنگین کمانی ها هستند تا مطرح کردن مسائل «حقوق اقلیت های جنسیتی» در مدارس توسط دختران دانش آموز. اگر فکر می کنیم که طبق معمول همیشه، با ایگنور کردن موضوع، مساله خود به خود حل خواهد شد، سخت در اشتباهیم. روزی که در مدارس دخترانه، آسیب های دوران نوجوانی را به پای بچگی گذاشتیم و گذشتیم از تمایلاتی که ریشه در آسیب های روانی نوجوانانمان داشت، به سخت تر شدن این مساله دامن زدیم. زمانی که نوجوانانمان را موجوداتی فاقد نظر خطاب می کردیم که باید عقایدمان را صرفا به علت عدد شناسنامه ای، بدون هیچ گونه تحلیل و توجیه و دادن فضای فکر به آنها دیکته کنیم، به سخت تر شدن این مساله دامن زدیم.
آیا زمان آن نرسیده که مدارس فضای کاری خود را از تاکید روی مسائل آموزشی، روی مسائل تربیتی هم معطوف کنند؟
آیا این روزها نمی بینیم نخبگان کشور را که به انواع ناسزاهای رکیک مجهز شده اند، چون برای ما درصد شیمی و فیزیک و هندسه مهمتر از یادگیری ادب و احترام و مدیریت سبک زندگی و مسئولیت پذیری و ... بوده؟
آیا این میزان از شو و نمایش در کارهای تربیتی مدارس صرفا برای عکس گرفتن برای اداره و جمع آوری رزومه، وجدان کادر مدارس را غلغلک نمی دهد که در نساختن آینده این نوجوانان مسئولند؟
آیا خانواده ها دغدغه ای جز پز دادن قبولی دانشگاه و تحصیل در فلان برند مدرسه ای ندارند؟
اما همه گیری این جریان اتفاقی عجیب تر است.
والدینی که خود پذیرفته اند در تنگنایی سیاه و تاریک گیر افتاده اند و جز سیاهی نمی بینند و هر روز صدای بدبختی در خانه هایشان به راه است و توانایی تفکیک مسائل مختلف را ندارند، چطور می توانند امید را به نوجوانان تزریق کنند؟
وقتی والدینی که دهه چهارم یا پنجم زندگی خود را می گذرانند، توانایی مدیریت و هضم اخبار شنیده شده را ندارند، و مدام تزریق بدبختی و بیچارگی در خانه و جمع های خانوادگی دارند، چه انتظاری از دانش آموزی می رود که در دهه دوم زندگی خود قرار دارد؟ دانش آموزی که دو سال تمام زندگی ایزوله را تجربه کرده و اولین سال حضور واقعی در جامعه را تجربه می کند.
اولین اثرگذاری این پدیده عجیب رسانه ای و تایید آن توسط والدین که مورد اعتمادترین افراد برای نوجوانان هستند، چیزی جز القای مستقیم ناامیدی، ایجاد فضای ناامنی ذهنی، نداشتن تصویری از آینده، حذف انگیزه، بیهوده شدن تلاش برای ساختن و در نهایت پوچی برای فرزندان است. و اولین آسیب ها متوجه این قشر خواهد بود.
دست به دست دادن کم کاری های مدارس و نهادهای تربیتی در کنار آسیب های ایجاد شده در خانواده ها، نوجوانان را مرکز سیبل آسیب های روانی و اجتماعی می کند.
اگر امروز کاری برای جامعه آینده که حداکثر 3 تا 4 سال بعد بدنه اجتماعی جامعه را می سازند نکنیم، آنجا هم انگشت به دهان خواهیم ایستاد که چه شد ناگهان! جامعه به این سمت و سو حرکت کرد؟
فکر کردن سخته. آدما ترجیح میدن تو لحظه زندگی کنن. تو لحظه تصمیم بگیرن برای دوست داشتنی ها یا دوست نداشتنی هاشون. نهایتا آینده یک ماه بعد رو ببینن. اما اگه به همین آدم بگی رفتارت در مقابل بچه ات باعث میشه ضربه بزرگی بخوره، ده سال آینده این رفتار رو ببین، عمرا حال و حوصله فکر کردن نداره.
امروز یه بچه می بینه و خوشش میاد و میگه این آینده 5 سال دیگه بچه منه، اما فکر نمیکنه همین رفتار اگر اصلاح نشه، آینده 15 سال بعد دیگه مورد پسندش نیست. و اونوقته که عالم و آدم فحش می خورن برای مسیری که مورد پسند اولیا نیست.
زندگی هامون شده شو، شده هرچیزی که خوشایند بقیه است.
اصالت نداریم!
هویت نداریم!
به این معتقدم که راه برون رفت از بحران های ناشی از غر زدگی، تولیدکردن به جای مصرف کننده محض بودنه.
بارها شده سرکلاس مدارسی که همه کارها به عهده کادر اجرایی مدرسه هست، درباره موضوعات مختلف، از جمله نحوه برگزاری کلاس، برنامه مدرسه، نحوه برگزاری جشن و مراسمات مدرسه، اصلا لزوم برگزاری مراسمات، امکانات، امتحانات و ... غر شنیدم. غرهایی که که هیچ راهکاری در ذهن غرزننده براش وجود نداره. صرفا غر زده میشه که ثابت بشه ما اینجا حیف شدیم و هیچ امکاناتی نیست و مدرسه چقدر بده! برخلاف مدارس مشابهی که دانش آموز و خانواده او نقش موثر در روال آموزشی و تربیتی مدرسه دارن.
در سطح کلان تر وقتی وارد خانواده، جامعه و در نهایت یک کشور میشیم، بازهم همین موضوع برقراره. افرادی که غر میزنن در مقایسه با افرادی که در کنار اعتراضاتشون راهکار ارائه میدن، از نظر زمانی و کیفی و کمی، کارهای اجرایی به مراتب کمتری برای ساخت جامعه و زندگی خودشون انجام دادن. افرادی که نحوه مدیریت سبک زندگی و در حداقل ترین مورد، مدیریت اقتصادی زندگی خودشون رو بلد نیستن، به راحتی درباره نحوه مدیریت اقتصادی یک شهر و حتی! یک کشور نظر میدن. لزوم وجود نظردهی درباره مسائل کلان کشور، از ضروریات یک کشور آزاد و به خصوص مسلمان، به معنای واقعی اسلام هست. اما با پذیرش این موضوع که من در مقام دانسته های خودم، صرفا پیشنهادی رو مطرح کردم که می تونه درست یا نادرست باشه و این به معنی این هست که دلیل ارائه پیشنهادم، اصلاح جامعه و نه غر زدن صرف و نه نمایش همه فن حریف بودن خودمه.
مشارکت دادن بیشتر افراد هر جامعه (خانواده، مدرسه، دانشگاه، شهر، کشور و ...) در نحوه اداره اون جامعه به راحتی می تونه در کنار اغنای افراد در دیده شدن، به حل مشکل غر زدن و حل حس خاک بر سری بودن کمک کنه و در عین حال جامعه رو در مسیر رشد حرکت بده.
مشکل از اونجایی شروع شد که یه عده شدن قیم مردم، شدن پدر و مادر مردم و تشخیص دادن که چی واسه مردم خوبه چی بده.
آدم هایی که تو تشخیص مصلحت خودشون موندن، اما تشخیص دادن که مردم چی ببینن، چی بشنون، چی گوش بدن، چجوری تحلیل کنن، چجوری زندگی کنن.
مشکل از اونجایی شروع شد که آدم ها رو تو یه قالب بردن.
نه قالبی الهی، که قالبی انسانی، مصلحتی، شخصی.
مشکل از اونجایی شروع شد که آدم ها خودشون رو بالاتر از مردم دیدن! تشخیص خودشون رو ارجحیت دادن به تشخیص مردم. حتی اگه خودشون عامل نباشن.
مشکل از اونجایی شروع شد که مردم کنار هم نبودن، فرایند طبقاتی کردن مردم رویه عادی جامعه شد. و هرکسی خودش رو برتر از دیگری دید.
برای حل این مشکل باید کنار هم قرار گرفت. باهم حرف زد، بدون تعصب، برای رشد
آینده رو می سازیم.
از لاشخورهای اونوری که از هر آب گل آلودی ماهی میگیرن
و از ماله کش ها و دگم های اینوری که هر چیزی رو ماست مالی می کنن.
#آدم_باشید
مهسا امینی
ناقوس ها به صدا در می آیند نوشته ابراهیم حسن بیگی
علی روابطش را با مردم، براساس اصول دینی اش تنظیم کرده و هرگز به فکر بقای قدرت و حکومت خود نیست. شنیدم که وقتی محمد بن ابی بکر را به فرمانداری مصر برگزید، در حکمی به او نوشت: «با مردم، فروتن، نرم خو و مهربان باش. گشاده رو و خندان باش تا بزرگان در ستمکاری تو طمع نکنند و ناتوان ها در عدالت تو مایوس نگردند.»
بندگان خدا! من از هر کسی برای پذیرفتن دعوت و حکم قرآن شایسته ترم، ولی معاویه و عمروعاص اهل دین و قرآن نیستند. من خود قرآن ناطقم. من بهتر از شما آنان را می شناسم... یاران من! سرها و بازوان خود را لختی به من عاریه دهید که حق به نتیجه قطعی رسیده است و چیزی تا بریده شدن ریشه ستمگران باقی نمانده است.
«ای مالک، مهربانی با مردم را پوشش دل خویش قرار ده و با همه دوست و مهربان باش. مبادا همچون حیوان شکاری باشی که خوردن آنان را غنیمت دانی، زیرا مردم دو دسته اند. دسته ای برادر دینی تو و دسته ای همانند تو در آفرینش یکسان اند. اگر گناهی از آنان سر می زند و یا علت هایی بر آنان عارض می شود یا خواسته و ناخواسته اشتباهی مرتکب می گردند، آنان را ببخشای و برآنان آسان گیر. آن گونه که دوست داری خدا تو را ببخشاید و بر تو آسان گیرد. بر بخشش دیکران پشیمان مباش و از کیفر دادن متخلفان شادی مکن و از خشمی که می توانی از آن رها گردی، شتاب نداشته باش. به مردم نگو به من فرمان داده اند و من نیز فرمان می دهم که اینگونه خودبزرگ بینی دل را فاسد و دین را پژمرده و موجب زوال نعمت هاست و اگر با مقام و قدرتی که داری، دچار تکبر یا خودبزرگ بینی شدی، به بزرگی پروردگارت که برتر از توست بنگر که تو را از سرکشی نجات می دهد و تندوری تو را فرو می نشاند و عقل و اندیشه ات را به جایگاه اصلی بازمی گرداند....
مبادا هرگز دچار خودپسندی گردی و به خوبی های خود اطمینان کنی و ستایش دیگران را دوست داشته باشی. که این ها از بهترین فرصت های شیطان برای هجوم آوردن به توست. مبادا با خدمت هایی که انجام داده ای، بر مردم منت بگذاری یا آنچه را انجام داده ای بزرگ بشماری یا مردم را وعده ای داده سپس خلف وعده نمایی. منت نهادن، پاداش نیکوکاری را از بین می برد و کاری را بزرگ شمردن، نور حق را خاموش می گرداند و خلاف وعده عمل کردن، خشم خدا و مردم را برمی انگیزاند....»
علی فرمود: «این کارها و این رسم ها هیچ سودی برای من و شما ندارد، زیرا من مانند امیران نیستم که از تشریفات وتکریم ها خشنود شوم و شایسته نیست که شما خود را به زحمت بیندازید...»
امام پاسخ داد: «من مانند تو نیستم. خداوند بر حاکمان واجب کرده که در شیوه زندگی خود، خود را در ردیف فقیرترین افراد جامعه قرار دهند تا از مشکلات فقیران و تنگ دستان غافل نشوند.»
علی گفت: «خدا را خوش نمی آید که تو نسبت به دیگران از حقوق خاصی برخوردار باشی. در حالی که تو به عنوان دختر علی، باید در ساده پوشب و بی آلایشی الگو و سرمشق دیگران باشی.»
هوای نفس را با بی اعتنایی به حرام بمیران. جان را به یقین نیرومند کن و با نور حکمت روشنایی بخش و با یاد مرگ آرام گردان...
پسرم به یقین بدان که تو به همه آرزوهایت نخواهی رسید و مدت زیادی زندگی نخواهی کرد و به راه کسانی می روی که پیش از تو رفته اند. پس در به دست آوردن دنیا آرام باش و در مصرف آتچه به دست آورده ای نیکو عمل کن.
بدان که روزی دو قسم است. یکی آنکه تو آن را می جویی و دیگری آنکه او تو را می جوید و اگر تو به سوی او نروی، خود به سوی تو خواهد آمد.
علی نه در برابر تشویق های دوستان و نه دشمنان و مخالفان و منتقدان، تغییری نمی کرد. نه از تشویق ها به وجد می آمد و نه از توهین ها خشمگین می شد و می گفت: «چه بسا کسانی که با ستایش دیگران فریب خورده اند.»
ای مردم! من بر خود و بر شما از دو چیز می ترسم: هوایپرستی و آرزوهای طولانی.
ای مردم! پرهیزکاری پیشه کنید. یکی از نشانه های پرهیزکاران این است که او را اینگونه می بینی. در دین داری نیرومند، نرم خو و دوراندیش است. در توانگری میانه رو، در عبادات فروتن، در تهی دستی آراسته، در سختی بردبار است و در جستجوی کسب حلال روز را به شب می رساند.
پرهیزکاران مردم را با لقب های زشت نمی خوانند. همسایگان را آزار نمی رساند. در مصیبت های دیگران شاد نمی شود و در کار ناروا دخالت نمی کند و از محدوده ی حق خارج نمی شود.
نفس او از دستش در زحمت، ولی مردم از او در آسایش اند. برای قیامت خود را به زحمت می افکند. ولی مردم را به رفاه و آسایش می رساند.
ای مردم! چه چیزی ما را بر گناه جرات داده و در برابر پروردگار مغرور ساخته است؟ و بر نابودی خود علاقه مند کرده است؟ آیا بیماری نفس ما را درمانی نیست؟ و خواب زدگی ما را بیداری نخواهد بود؟ چرا آنگونه که به دیگران رحم می کنیم، به خود رحم نمی کنیم؟ ما را چه می شود؟ چه بسا کسی را در آفتاب سوزان می بینی، بر او سایه می افکنی یا بیماری را می نگری که سخت ناتوان است، از سر دلسوزی بر او اشک می ریزی، اما چه چیزی تو را به بیماری خود بی تفاوت کرده و بر مصیبت های خود شکیبا. و از گریه به حال خویش باز داشته است؟ در حالیکه هیچ چیز برای تو عزیزتر از جانت نیست. چگونه ترس از فروآمدن بلا، شب هنگام تو را بیدار نگرده، در حالی که در گناه غوطه ور و در پنجه ی قهر الهی گرفتار شده ای؟
ای مردم زهد یعنی کوتاه کردن آرزو و شکرگزاری در برابر نعمت ها و پرهیز از گناه. پس اگر نتوانستید همه این صفات را فراهم سازید، تلاش کنید که حرام بر صبر شما غلبه نکند و در باربر نعمت ها شکر یادتان نرود. چه اینکه خداوند با دلایل روشن، عذرها را قطع و با کتاب های آسمانی روشنگر، بهانه ها را از بین برده است.
فرزندان خود را به اخلاق خود تربیت نکنید، زیرا که آنان برای زمانی غیر از زمان شما خلق شده اند.
ابن ملجم: «ندر عجبم که تو هنوز علی را نشناخته ای، علی با همه خصومتی که با او دارم، مردی است که من به مروت و مردانگی اش اعتراف می کنم. آن روزها که شاهد بودی ما در کوفه علیه او شعار می دادیم و مردم را بر او می شوراندیم. اما او راه مدارا در پیش گرفت و حتی حقوق ما را از بیت المال قطع نکرد. در حالی که خلیفه پیشین، عثمان، هر صدای اعتراضی را در نطفه خفه می کرد. یادت نیست با ابوذر غفاری چه کرد؟ امروز اگر عثمان به جای علی خلیفه بود من جرات نمی کردم از ترس مامورانش از چند فرسخی کوفه عبور کنم. علی خلیفه ای نیست که بر دشمنان خود بشورد، مگر در میدان جنگ ...»
«خدایا! من این مردم را از پند و تذکرهایم خسته کرده ام. آنها نیز مرا خسته نموده اند. آنها از من به ستوه آمده و من از آنان به تنگ آمده ام. دل شکسته ام. به جای آنان افراد بهتری به من مرحمت فرما و به جای من بدتر از هر کس را بر انان مسلط کن.»
بر آنچه در دنیا از دست می دهید، اندوهناک مباشید.
نظم در امور زندگی و ایجاد صلح و آشتی در میانتان سفارش می کنم.
خدا را، خدا را! درباره قرآن! مبادا دیگران در عمل کردن به دستوراتش از شما پیشی گیرند.
کتاب «صدای عدالت انسانی» نوشته جرج جرداق، ترجمه سید هادی خسرو شاهی
کتاب «خداوند علم و دانش» نوشته رودلف ژایگر، ترجمه ذبیح الله منصوری
کتاب «خورشیدوش» نوشته ابراهیم بن ابوالحسن.
کتاب «به نام خداوند علم و شمشیر»: رودلف ژایگر کارهای عمرانی و اداری علی را که در سال های 12 تا 22 هجرت صورت گرفته است را در این کتاب شرح می دهد.
یادش به خیر
روزهایی که وقتی می خواستم برم سرکلاس، انگار غم دنیا هوار می شد رو سرم.
چقدر نذر و نیاز می کردم و تو مسیر، سوار تاکسی و اتوبوس صلوات می فرستادم که امروز به خیر بگذره.
چقدر استرس داشتم که نکنه بچه ها چیزی بپرسن و من بلد نباشم. یا یه جوری درس بدم که بچه ها متوجه نشن.
اولین باری که معاون آموزشی مدرسه، برادرانه دعوتم کرد تا باهم صحبت کنیم رو هیچ وقت یادم نمیره. حس حمایت شدن اما همراه با له شدن که هی فلانی تو هیچی بلد نیستیا! اینو ایشون نگفت که خودم تو کل جلسه تو ذهنم فریاد می زدم. و انگار که صدای ذهن ایشون، صدای ذهن من رو شنیده باشه که تمام تلاششون رو می کردن دعوای من و خودم رو به سکوت بکشونن.
بحمدلله اون سال گذشت. با همه قهر کردن های بچه ها و من. و بچه های اون سالم از دوستای امروزم شدن.
و من بزرگ شدم.
درد کشیدم و بزرگ شدم.
خرد شدم و بزرگ شدم.
استرس کشیدم و بزرگ شدم.
تلاش کردم و بزرگ شدم.
و اگه همه این ها تو مسیر امام حاضر حی نبود، نگاه ایشون سرکلاس وقتی از درد بی کسیمون تو دنیا می گفتم، نبود، قطعا و قطعا و قطعا اتفاقی نمیفتاد.
اینجا خونه امنمه، پس می نویسم از اینکه کلاس هام نذر حضور و ظهور منجی بود...
که بچه هام سپرده شده به منجی بودن...
از دیروز که گفتن دبیر برتر شدم، خیلی دارم سعی می کنم خوشحالیم رو سرکوب کنم که یه وقت شیطون دور برش نداره
آقا جانم خودتون هوامو داشته باشید، من بی جنبه ام
اللهم اجعلنی خیرا مما یظنون...
واغفرلی ما لایعلمون...
و لاتواخذنی بما یقولون...
