حیا موهبتی الهی است

حیا یک امر غریزی برای انسان است، مسئله دین در آن مطرح نیست؛ یعنی در مسئله حیا بحث ایمان و کفر مطرح نیست که بگوییم اگر انسان مومن است، حیا دارد و اگر کافر است، نباید حیا داشته باشد. نه، چون حیا جنبه ی اختصاصی نسبت به انسان پیدا کرده است.
انسان -چه مومن باشد چه کافر- خدا از نظر آفرینشی حیا را در نهاد او قرار داده است.
از این مطلب به یک مسئله می رسیم که اگر دیدیم کسی حیا ندارد و مرتکب عمل زشتی می شود، بحث این نیست که پا را از مرز دین بیرون گذاشته است، بلکه پا را از مرز انسانیت بیرون گذاشته است. پیش هر کس که بروی، عمل زشت، زشت است.
صحبت حرام نیست، بلکه بحث «قبح» مطرح است ...

*حیا، انقباض نفس از ارتکاب قبائح شرعیّه، عقلیّه و عرفیّه است. (یه جورایی همون عذاب وجدان خودمون;) )
*البته اگر کسی مومن باشد، مسلما حیا دارد؛ شبهه ای نیست. اما به این معنا نیست که هر کسی حیا دارد مومن است، چون حیا از خصیصه های انسانیت است.

پ.ن1: حیا، انسان دین دار و بی دین را از عمل زشت باز می دارد. وسائل الشیعه،ج45،ص51
پ.ن2: هرچه عقل بیشتر باشد، حیا بیشتر است.
پ.ن3: کجاست انسانی که دستش از نظر نفسانی نسبت به هر عملی باز باشد و باکی نداشته باشد و مومن هم باشد؟! این حرف شوخی است.

حاج آقا مجتبی تهرانی/ ادب الهی-کتاب چهارم-حیا، موهبتی الهی