راه آدم شدن!

امام صادق علیه السلام فرمودند: «اَشَدُّ النّاسِ اِجتِهاداً مَن تَرَکَ الذُّنوبَ».

اگر می خواهی خیلی کار کنی، گناهان را ترک کن. لازم نیست مستحبات را انجام دهی. ثِقلت را به ترک گناهان بگذار. پیشگیری کن تا نگذاری بدن بیمار شود. این بهتر از آن است که چاق و چله اش کنی اما مریض باشد. روحی که آلوده است، اثر نمی پذیرد. کسی که آلوده به گناه است، می شود با ادامه گناه، نورانیت درونی پیدا کند؟ حالا مدام به او ذکر بده تا بگوید. این ذکر به چه دردی می خورد؟ البته اگر بنا را بر این گذاشته است که دیگر حرامی را مرتکب نشود، به او ذکر استغفار می دهیم، این کمک کننده است. اما اگر جلوی گناه را باز کرده و ذکر هم می گوید، بی فایده است.

در بین محرمات ثِقل را بر شهوت بطنی و جنسی بگذارد. البته همه محرمات را باید ترک کند؛ اما روی این ها بیشتر سفارش شده است. یکی مسئله حرام خواری است که به آن شهوت بطنی می گوییم و دیگری شهوت جنسی است.

شکمی پر از مال حرام است، در واقع خونی که در رگ او جریان دارد و نیرویی که از حرام گرفته است، اثر وضعی دارد، به این معنی که مانعیّت دارد.

دو مسئله برای فاسد کردن جامعه، کلیدی است، اول آنکه افراد جامعه از نظر مالی حلال و حرام سرشان نشود. دوم اینکه از نظر شهوت جنسی، حلال و حرام سرشان نشود.

اگر بخواهی این دو را درست کنی، در همین سنین جوانی می توانی درست کنی...

حاج آقا مجتبی تهرانی/ کتاب ادب الهی، جلد دوم، مبانی تربیت/ جلسه نوزدهم

دروغ نگو!

رُوِیَ اَنَّهُ سَئَلَ رَجُلٌ عَنِ الصّادِقِ عَلَیهِ السَّلامُ اَن یُعَلِّمَهُ مایَنالُ بِهِ خَیرَالدُّنیا وَ الاخِرَةِ وَ لایُطَوِّلُ عَلَیهِ فَقالَ عَلَیهِ السَّلامُ: لاتَکذِب[1]                               

ترجمه حدیث: شخصی خدمت امام صادق علیه­ السلام رسید و از حضرت درخواست کرد که به او کاری بیاموزد که به خاطر آن کار، به خیر دنیا و آخرت برسد و طولانی هم نباشد.

امام صادق علیه السلام فرمودند: دروغ نگو.

 شرح حدیث: در زمان ائمه معصومین علیهم السلام مرسوم بوده است که خدمتشان می­ رسیدند و تحفه ­ای می­ گرفتند و می­ رفتند. این شخص انسان باصفایی است که از حضرت علیه السلام چنین درخواستی می­ کند. دراین روایت خیلی ظرافت است. درخواست انجام کاری را می­ کند ولی حضرت نمی ­فرمایند فلان عمل را انجام بده؛ بلکه می ­فرمایند دروغ نگو و بدان که در آن خیر دنیا و آخرت است.

در روایتی امام باقر علیه السلام، در بیان زشتی دروغ و مقایسه آن با دیگر پلیدی­ ها می­ فرماید: «إنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ لِلشَّرِ اَقفَالاً وَ جَعَلَ مَفَاتِیحَ تِلکَ الاَقفَالِ الشَّرابَ وَ الکِذبُ شَرٌّ مِنَ الشَّرابِ[2]» خداوند برای بدی­ ها قفل­ هایی قرار داد که کلید آن همانا شراب است و دروغ از شراب بدتر است.

مبداء بسیاری از فسادها و شرور، چه فردی و چه اجتماعی دروغ است. منشاء تمامی ادیان فاسده و منحرفه دروغ است. بعضی برای برطرف شدن مشکلات و یا برآورده شدن حاجات و یا رسیدن به مقامی معنوی چهل روز اعمالی را انجام می ­دهند و از انجام بعضی کارها خودداری می­ کنند. انسان بداند اگر چهل روز دروغ نگوید، کارش درست می شود و هر گره­ ای که دارد باز می­ شود، چون بزرگ­ترین گره و بدترین شرور دروغ است؛ زیرا دروغ توفیق انجام بسیاری از اعمال خوب را از انسان می­ گیرد و پرهیز از آن، توفیق اعمال صالح را به انسان می­ دهد. اگر انسان­ ها صادق بودند، دیگر خیانت، غلّ و غشّ، نفاق، تکبّر، تهمت و ریا وجود نداشت.

[1] بحار الانوار، جلد 75، صفحه 241

  [2]اصول کافی، جلد2، صفحه 338

شرح حدیث حاج آقا مجتبی تهرانی

شهادت امام جعفر صادق علیه السلام رو تسلیت میگم.

حسن ظن به خدا

این روایت از امام صادق صلوات الله علیه نقل شده است که حُسن ظنّ و خوش‏ گمانی به خداوند مرکب از دو چیز است. ما این مطلب را در معارفمان داریم که هر انسانی که به خداوند ایمان دارد، ‌باید به خدا، حسن ظنّ هم داشته باشد. یعنی نمی شود انسان به خدا، ‌که مستجمع جمیع صفات کمالیه است، ایمان داشته باشد ولی حسن ظن به او نداشته باشد. گاهی در باب حسن ظن به خدا اشتباه می‏ شود و این روایت می خواهد آن اشتباه را برطرف کند. انسان باید به خداوند حسن ظن داشته باشد؛ امّا در حسن ظنّ این ‏طور نیست که فقط جنبه امید مطرح باشد، بلکه حسن ظن مرکب از دو چیز است: هم امید در آن است و هم بیم. انسان‏ها غالباً اشتباه می ‏کنند و خیال می‏ کنند که فقط امید است.

«حُسْنُ الظَّنِّ بِاللَّهِ أَنْ لَا تَرْجُوَ إِلَّا اللَّهَ» بخش اول این است که به هیچ موجودی امید نداشته باشی مگر به خداوند. «أَنْ لَا تَرْجُوَ إِلَّا اللَّهَ» به قول ما انحصار است. در تمام امور، فقط امیدت خدا باشد. حسن ظن به خدا فقط این است ؟ خیر! «وَ لَا تَخَافَ إِلَّا ذَنْبَکَ». کنارش یک بیم هم هست. خوف و بیم نیز از هیچ چیزی نداشته باش مگر گناه خودت. این‏طور نیست که امید به خدا، برای گناه کردن میدان باز کند. خوب دقت کنید که حضرت چ‏طور جلویش را گرفته است.

باید بگویی: ما تنها امیدمان در امور مادی و معنوی به خدا است. هم امور مادی و هم معنوی. در هر دوتایش تنها امیدمان باید خدا باشد. گره‏ گشای ما او است؛ چه در دنیا از نظر مسائل مادی و چه از نظر معنوی و اخروی. تنها امید ما خدا است. شبهه ‏ای هم در آن نیست. اما این را هم بدان، او ‌گره‏ گشا است امّا توجه به این داشته باش که خودت می ‏توانی به کارت گره بیاندازی. مطلب بعدی‏ این است که از گناه خودت بترس. «وَ لَا تَخَافَ إِلَّا ذَنْبَکَ» بیم نداشته باش مگر از گناه خودت! یعنی بفهم که خودت در کارهای مادی و معنوی‏ات گره می ‏اندازی.

حسن ظن به خدا مرکب از دو چیز است : امید و بیم . هر دو مورد مطرح است . حواست را جمع کن. که گناه نکنی. بله! اگر غفلتاً گناهی صادر شود گره ‏گشا کیست؟ خدا است. اما تعمّد به گناه نعوذ بالله ...
*حاج آقا مجتبی تهرانی

پی نوشت: هر چی می کشم از دست این نترسیدنه ...
اونجایی که باید امیدوار باشم، ناامیدم، اونجایی که باید بترسم میگم نه بابا خدا ارحم الراحمینه...
آرزومه اینقدر معشوقم شی که بفهمم خلاف خواست معشوق عمل کردن، از هر چیزی ترسناک تره ...